Daha dün, Kürtçe şarkı söylemek istediği için vatanından kovulan Ahmet Kaya... Şimdiyse, bu ülkenin Başbakanı, bu konu hakkında ezber bozan şeyler söylüyor. Olacak iş mi bu? Üstelik yapılan işin siyaseten -oy olarak- karşılığı şimdilik yokken..... Orada bir köy var uzakta diye başlayan, Ahmet Kutsi Tecer’e ait şiiri bilirsiniz. Birçoğunuz gibi ben de şiirden değil, şarkısından biliyorum. Ekşi Sözlük’te gezinirken, Sezen Aksu başlığında, Munzur Kültür ve Doğa Festivali kapsamında Tunceli’de sahneye çıkan Aksu’yu eleştiren bir Yeniçağ Gazetesi yazısı gördüm. Altında pozitif, negatif yorumlar var. Okurken bu şiir geldi aklıma. Gazeteden Behiç Kılıç, Sezen Aksu’nun “Tunceli gibi PKK’lı” bir yerde, böylesine coşkulu bir konser vermesini kötü bir şey olarak görmüş ki, yerden yere vuruyor. Bununla da kalmıyor, şarkıcıyı geçmişte de Rumlarla birlikte şarkı söylemekle eleştiriyor. Hem doğuda hem batıda barışa karşı çıkan, hayli kaba kelimelerle bezenmiş bu yazı; üzerine fikrî bir tartışma yapma zeminini baştan kapatıyor. Yazı üzerine tabii ki konuşmayacağım. Askerliğim, sadece Genelkurmayın resmi sitesine giriş yapabildiğim, kısıtlanmış bir bilgisayarla geçti. Genelkurmayın günlük basın seçkisinde kendine istikrarlı bir şekilde yer bulan bu gazeteyi ve Behiç Kılıç’ı 6 ay boyunca takip etme şansına-şansızlığına da sahip olmuştum. Yazar, “PKK festivalinde şişman serçe” diyerek yerden yere vuruyor Sezen Aksu’yu ve bölücü olarak ilan ediyor. Yanlış okumadınız. Aksu, yıllar süren kanlı bir ısrarla “bizim” olduğunu kanıtlamaya çalıştığımız bir memleket toprağında şarkı söylediği için bölücü olarak tanımlanıyor. Başta da dediğim gibi. “Oralarda bir köy var çook uzakta. Gitmesek de, görmesek de ve hatta hiç sevmesek de, o köy bizim köyümüz”. Bunun bir nevi kıskanç, şımarık bir çocuk tavrı olduğunu düşünüyorum hemen. “Bütün oyuncaklar benim ve oynamadıklarımı da kırar atarım, yine size vermem” diyen şımarık bir çocuk tavrı. Ne acı ki Behiç Kılıç ve bu ülkenin diğer milliyetçi öncüleri, koca bir coğrafyaya “gidilmemesi, görülmemesi, şarkı bile söylenmemesi gereken bir yer” muamelesi yapıyorlar yıllardır. Aksini söyleyen, yapan kişiler ise bölücü onlara göre. Memleketin en önemli, kanlı meselesine bir tür çocuk şımarıklığı ile yaklaşıyorlar. Çok garip... Sezen Aksu, Behiç Kılıç, Tunceli, vatanın gidilmemesi gereken yerleri derken insanın aklına şu güncel konu geliyor hemen; Meşhur Kürt Açılımı. Sıcak bir şekilde gündemimizde olduğu üzere; bu ülkede Kürt sorunu dipsiz bir kuyu -kuyu diyince aklınıza başka şeyler gelmesin- ve üzerine cümle kurmak -hâlâ- büyük bir cesaret istiyor. Sıcacık bir örnek. Daha dün, Kürtçe şarkı söylemek istediği için vatanından kovulan bir Ahmet Kaya var önümüzde. Şimdiyse, sevelim ya da sevmeyelim, bu ülkenin Başbakanı, bu konu hakkında daha önce edilmemiş cümleler kuruyor. İçişleri Bakanı Cengiz Çandar ve Mithat Sancar gibi “aykırı” isimlerden akıl alıyor. Olacak iş mi bu? Hepimiz biliyoruz ki, yapılan işin siyaseten -oy olarak- karşılığı şimdilik yok. Zira AKP için oy deposu niteliğinde olan Orta Anadolu başta olmak üzere geniş bir ülke coğrafyasında, Kürt meselesine yönelik itirafçı bir barış planına nasıl bakılır, henüz kestirmek çok güç. Eminim Erdoğan da şimdilik bunu kestiremiyor. Buna rağmen atılan adımlar fazlasıyla umut verici. (Bu kitlenin aksine, kentli kalabalıkların Kürt açılımı konusunda tutumunu tartışmak başka bir yazı konusu ki, asıl trajik hikâye orada sanırım.) Öncelikle Kürt açılımı diye paketlenen sürecin ismi bile önemli ve geçmişte yapılanlardan niyet olarak farkını ortaya koyuyor. Zira bu isim, bugüne kadar yapılan yanlışları kabul eden, bundan sonrasının demokrasiyle, haklarla, özgürlükle ve en önemlisi eşitlikle şekillenmesi gerektiğini ifade eden bir isim: Bir nevi itiraf. Türk devleti, tarihinde ilk kez Kürtlere karşı itirafçı bir yaklaşım geliştiriyor ve bir şeyin farkına iyiden iyiye varıyor. Büyük üstat Çetin Altan’ın da dediği gibi: “Kiminle savaşıyorsan, onunla barış yaparsın”. Meselenin diğer tarafı olarak görülen Türk halkının, konuya nasıl tepki vereceğini konuşurken geliştirilen dil de çok önemli. En başta bu halka, kana susamış, savaş yanlısı, ölümü, işkenceyi, ayrımcılığı kutsayan bir halk muamelesi yaparak yola çıkamayız. Buna inanamayız. Burada, siyasetçilerin insaniyetten uzak bu dilini yok edecek, birlikte yaşamayı kutsayacak bir halk dilinin, kendi kendine oluşacağını varsayarak yolumuza devam etmek zorundayız. Yoksa devletin, siyasetin soğuk, gri ve sevimsiz labirentlerinde çok defa kayboldu bu ülke; kaybolduk. Buna bir kez daha izin vermeyeceğiz! Şunu da bir düşünün; dünyada hiç bir halk, savaş bitiren, gözyaşını dindiren, anaların yüreğini ferahlatan bir lideri yarı yolda koymamıştır. MHP, CHP gibi içi boşaltılmış milli değerler üzerinden siyaset yapan oluşumların, savaş, kaos ve cenazeyle beslenmesi siyaseten anlaşılabilir bir tutum. Zira kan ve gözyaşı olmayan, ferahlamış, kaynaklarının büyük bir bölümünü kör bir savaşa harcamayan, ekonomik açıdan ülkeyi yiyip bitiren bu kamburu yok etmiş bir ülke, Mehmetlere, Bawerlere silah, kan ve kin yerine yeni imkânlar sunacak. Bunu çok iyi biliyorlar! Asıl mesele, bu kinci dili ciddiye alınmayacak hale getirecek barış hevesini ortaya koymak, bu dili iyice marjinalize etmek olacak. Bu noktada asıl insiyatifiyse, 30 yıldır bakkala bile gitmemiş gerçek hayatın dışında bir emekli asker ya da ülkenin yarısını yok sayan gazeteciler, siyasetçiler almayacak. Biz alacağız, barışı gerçekten isteyenler alacak... Bu ülkede daha dün, imkânsız dediğimiz şeyler bir bir olurken hepimize büyük görevler düşüyor. Unutmayalım ki barışa hiç olmadığı kadar yaklaştık. Bunun farkına varalım ve hep birlikte bağıralım: Barış, hemen şimdi! Sinan Demirez 16 Ağustos 2009 / Star Gazetesi